Tak się złożyło, że nasze człapanie zakończyło się w jakiejś wiosce – dobrze po zmroku i w pierwszym hoteliku na jaki trafiliśmy, na dłuższe poszukiwania nie było ani ochoty ani siły. Rano okazało się, że jesteśmy w Khudi – czyli dokładnie tej wiosce do której mieliśmy tego wieczora dotrzeć i od której miał rozpocząć się nasz trek. Menu cokolwiek rozczarowało – cenowo – było znacząco drożej niż w Katmandu. A przecież jesteśmy jeszcze poniżej 1000 m.n.p.m. :
1. Restauracyjny sklepik – widok półek zapierał dech w piersiach.
2. Jego obsługa robiła nie mniejsze wrażenie :]
3. Ktoś idzie na dół a ktoś inny do góry 😉
4. Peak 29 i Himalhuli
5. Peak 29 i Himalhuli – jakieś dwie godziny później 😀
6. O czym myśli Myszka? O tym, jak dobrze będzie w domu zjeść kotleta 😀
7.
8. Kombinując przed wyjazdem gdzie by tu uderzyć w ramach debiutu zasugerowałem się głównie artykułem Marka Arcimowicza z National Geographic. Po prostu chciałem zobaczyć (z czym się szczęśliwie zgodziła Myszolina) jeden z ponoć najładniejszych treków himalajskich zanim cywilizacja (tak jak na zdjęciu) dopadnie go w całości. Budowa dróg to tu jakaś szybko postępująca choroba wirusowa i jeżeli dotychczasowe tempo utrzyma się (a tfuj) jeszcze przez 3-4 lata to samochodem terenowym będzie można dojechać do Manangu : (
9. Jest sucho ale dopiero za kilka dni dowiemy się jak bardzo sucho może być w Nepalu, tym większy szacunek dla ludzi, którzy próbuj coś tutaj uprawiać.
10.
11. I kto tu kogo podgląda? 😀 (Bahundanda)
12.
13. Wykute w skale galerie za Lilibhir.
Drugiego dnia do Tal dotarliśmy o takiej porze, że szkoda było tak wcześnie kończyć dzień – nie namyślamy się długo i człapiemy do następnej wioski. Docieramy do niej i tu zaskoczenie: to jedna z dwóch na całym treku osad bez hotelików. Wyjścia nie ma – mimo, że teraz już trasa z tego dnia daje o sobie znać to trzeba iść dalej. Kolejną osadą, do której docieramy już po zmroku, okazuje się być Khotro – trzy chatki na krzyż + restauracyjka + mały hotelik. Nam tego wieczora do szczęścia nie trzeba więcej i po krótkich targach zostajemy tu na noc. Ku Myszkowej zgrozie okazuje się, że listki do zamówionej do kolacji herbaty z mięty pochodzą z widocznej w prawym dolnym rogu kępki mięty 😀 Pół metra wyżej niej przebiega droga powiatowa nr 45643 – Besi Sahar – Manang (muły, tubylcy i trekersi) 😛
14. Poranek z trzeciego dnia treku przynosi taki widok. Widoczny z prawej “wodopój” to jedyne w całej wsi ujęcie wody – przy nim toczy się życie osady. Zmykamy dalej …
15. … śniadanie zjemy w pierwszej wiosce na jak rano trafiamy. Okazała się nią widoczna za tym mostem Dharapani.
16. Tak zwane “suplementy diety”, wspomagam się nimi już 3 dzień : Przyczyny owego wspomagania wpływają dość negatywnie na chęć sięgania po aparat – drugiego dnia na przykład w ogóle nie fotografuję :
17. Ta flaga powiewa nad lokalnym komitetem partii komunistycznej. Jak widać pamięć i idee Marksa/Lenina/Stalina/Mao są tu jednak wiecznie żywe 😉 A tak już na serio – popaprańcy!! :
18.
19. Konsekwentnie trzymamy się taktyki, wg której idziemy tak długo (ale niekoniecznie szybko) jak tylko starcza sił, ochoty i światła : ) Tym razem więc nocleg po raz kolejny wpada nie etapowo – w Thanchok. Ciekawostką jest to, że pod częścią hotelową tego przybytku znajduje się stajnia, a w oknach zamiast szyb są worki foliowe 😀 Nam to jakoś nie przeszkadza, a Myszka zalicza (jak się później okaże) najsmaczniejsze spanie na całym treku.
20. Pisang (6091 m.n.p.m.)
21. Mały do szkoły nie poszedł, ale nauka i tak go nie ominęła 😀
22. No w końcu – czwarty dzień treku i w końcu widać jedną z Annapurn – w tym wypadku tę z numerkiem II.
23. Mały popas, swoją drogą ugotowana w towarzystwie tej bawolicy (?) ogórkowa z “papierka” smakuje lepiej niż obiad w restauracji (nie żebym miał coś do kuchni żonki 😉 bo jej owa ogórkowa też smakowała wybornie). Z wjazdowego szamania to smaczniej wspominam jedynie surową marchewkę popijaną mlekiem z folii(!) na obozie lotniarskim w Jeżowie Sudeckim. Echhh – to były czasy 😀
24.
25. Widoki wieczorne …
26. … i poranne.
27. Na pierwszy rzut oka czyste i sympatyczne miejsce a na dodatek wieczorem kucharz sam z siebie poczęstował nas kawą nie dopisując jej do rachunku (to tu naprawdę rzadkość). Okazało się jednak, że te chatki mają dość przewiewne ściany i tej nocy w domku było wyjątkowo zimno – o poranku zamieniamy się w jaszczurki i przed śniadaniem wygrzewamy na słońcu. Niemniej jednak miejsce polecamy : )
28. Kiczowato, ale nie mogłem się powstrzymać. Człowiek to naprawdę słaba istota 😀 W każdym razie ja na pewno ; )
29. Jeżeli dobrze czytam mapę to południowa ściana Annapurny IV (7525 m.n.p.m.)
30.
31. Manang – hotelowe widoki.
32. Poranne odkrycie – coś mi się przyplątało.
33. Widok na dolinę Marsyandi …
34. … a to jego nieco bardzie klimatyczna (jak mniemam) wersja.
35. Przed nami Tengi …
36. … obok Annapurna III (7555 m.n.p.m.) …
37. … a za nami Manang.
38.
39. Tradycja : ) …
40. … i nowoczesność : Niestety dla mnie za bardzo nie pasująca do tego miejsca.
41.
42. Jak zawsze w górach idziemy swoim tempem …
43. … by od czasu do czasu zrobić sobie wspólny popas. Gunsang – najsmaczniejsza woda źródlana jaką piliśmy czasie całego treku i w sumie nie tylko tego treku ale w ogóle jak sięgam pamięcią.
44. Masyw Chulu.
45.
46. Wygódka w takim miejscu nieco zaskakauje : )
47. Walka z migreną – 1:0 dla Myszki : )
48. Widoczny powyżej Ledar masyw Gundang.
49.
50. W przeciwieństwie do możliwości podładowania akumulatora do aparatu zadzwonić można z każdego hoteliku – w przypadku Ledar 20 rupii za minutę – minimum 10 minut.
51. Gdzie nie spojrzeć tam góry : ]
52.
53.
54. Wytyczony na nowo szlak z Ledar do Thorung Phedi.
55. A tu widok na szlak używany kilka lat wcześniej – największa kupa kamieni na środku rozlewiska w górnej jego części to pozostałość po dolnym hoteliku w Thorung Phedi.
56. Masyw Annapurny o zachodzie słońca …
57. … i podobny widok nieco przed świtem.
58. W drodze na przełęcz.
59. Syagang (6025 m.n.p.m.)
60. Ponownie Syagang – w wersji “czystej”
61. Śliczne światło o wschodzie słońca.
62. Gdzieś tam jest przełęcz …
63. Taksówka marki YAK w akcji 😉
64.
65.
66. Hyyyy, fffff, hyyyy, fffff, hyyyy, fffff, hyyyy, fffff, hyyyy, fffff …
67.
68. Jeden z licznych po drodze przystanków – tempo jest dobre, problemów z aklimatyzacją nie mamy, widoki zacne a słoneczko mile rozgrzewa więc po co się śpieszyć?
69. Do przełęczy już blisko, po drodze na masyw Annapurny roztaczają się takie na przykład widoki.
70. Blisko, ale ile jeszcze?
71. Najwyżej na świecie położona i najdroższa (ponoć, bo nie zachodziliśmy) herbaciarnia na świecie.
72. I już sama przełęcz 🙂
73. Myszki Tybetańskie są wszędzie 😛 Uważaj, bo mogą Cię dopaść w najbardziej niespodziewanym momencie.
Teraz już tylko w dół – tego dnia stracimy jakieś 1600 metrów wysokości, ale to już inna historia.
ależ tam pięknie! Szacun dla wszystkich – ja chyba mięczak jednak jestem 😉
o rany, i Ty twierdziłeś, że trafiłeś na kiepskie światło ….
Aga – mniemam, że deczko przesadzasz :]
Sylwia – ja nadal tak twierdzę: kontrasty niemożebne i przez większą część dnia solidna mgiełka na horyzoncie : Znaczy nie było źle, ale zawsze może być lepiej 😉
kolejna część przeczytana. Marzy mi się taka wyprawa, może kiedyś mąż da się namówić 🙂
Są takie miejsca na ziemi, gdzie wyobraźnia i nawet dobry aparat uginają się przed Niebotycznym… ale Temu trzeba było zrobić te kadry – prawdziwe sanktuarium piękna. Wielkie gratulacje:-)